Γεννημένος το 1924, σπούδασε, σε χρόνους δύσκολους, με βασικό δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε το 1947. Στο Εθνικό έπαιζε, μαθητής της σχολής ακόμα, βουβούς ρόλους από το 1945, όπως μου έλεγε ο ίδιος σε συνέντευξη που είχε δώσει στα «ΝΕΑ» στις 22 Ιουνίου του 1999. Στο αρχείο της ιστοσελίδας του Εθνικού το όνομά του πρωτοαναφέρεται τη σεζόν 1946-47 στον «Ρουί Μπλας» του Ουγκό που ανέβασε ο Ροντήρης. Πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση, και πάλι με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Ροντήρη, στον σαιξπηρικό «Ριχάρδο Β΄» την αμέσως επόμενη χρονιά με τρεις μικρούς ρόλους. Δεν θα ξεκουνήσει από το Εθνικό. Ψηλός, γεροδεμένος, μελαχρινός, ανδροπρεπής- ωραίος άντρας-, με έξοχη φωνή και άρθρωση, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 αναδεικνύεται σιγά σιγά σε πρωταγωνιστή για να φτάσει στην πρώτη γραμμή της ιεραρχίας του Εθνικού διαπρέποντας κυρίως στο αρχαίο δράμα. Εκατόν εξήντα μία παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε μετράει το αρχείο του Εθνικού- 42 ρόλους σε 31 αρχαία δράματα και 200 παραστάσεις επί 32 καλοκαίρια μόνο στην Επίδαυρο μέτραγε ο ίδιος. Και τι δεν έπαιξε! Αίγισθο και αργότερα Αγαμέμνονα στην «Ορέστεια», Αγαμέμνονα στην «Εκάβη», Αχιλλέα στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», Αιγέα και αργότερα Ιάσονα αλλά και Κρέοντα στη «Μήδεια», Ηρακλή και αργότερα Αισχύλο στους «Βατράχους», Θησέα στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» και στις «Ικέτιδες, Τεύκρο στον «Αίαντα», Πενθέα, Διόνυσο και προς το τέλος Τειρεσία στις «Βάκχες», Μενέλαο στην «Ανδρομάχη», στον «Ορέστη», στις «Τρωαδίτισσες» και στην «Ελένη» (!), Ρανκ στο «Σπίτι της κούκλας», Μακντόφ στον «Μάκβεθ», Ηρακλή στον «Φιλοκτήτη» και στις «Τραχίνιες», Έκτορα στον «Ρήσο», Λοπάχιν στον «Βυσσινόκηπο», Πρόσπερο στην «Τρικυμία», Δημοφώντα στους «Ηρακλείδες», Λέστερ στη «Μαρία Στούαρτ», Αλβάρο στο «Τριαντάφυλλο στο στήθος», Ξέρξη στους «Πέρσες», Κρέοντα στον «Οιδίποδα τύραννο» και στις «Φοίνισσες», Πλάτωνα στους «Φοιτητές», Μενβέντιεφ «Στον βυθό», Ορέστη στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις», Στρατηγό στη «Χαρτοπαίχτρα», Τζακ στο «Άσυλο του Ντέιβιντ Στόρεϊ- τον θεωρούσε από τους σημαντικότερους ρόλους του- και… και… Ο τελευταίος του ήταν ο Συνταγματάρχης στη «Σονάτα των φαντασμάτων» του Στρίντμπεργκ την άνοιξη του 1986. Δεν είχε ξαναπαίξει έκτοτε.
Ο Βασίλης Κανάκης είχε κάνει και μερικές ταινίες: «Αδούλωτοι σκλάβοι», «Ερωτικό ταξίδι», «Στουρνάρα 288», ενώ δίδασκε για πολλά χρόνια υποκριτική. Άνθρωπος ζεστός, πληθωρικός, το 1999 επανήλθε στο προσκήνιο με ένα βιβλίο 640 σελίδων μεγάλου σχήματος: «Εθνικό Θέατρο- Εξήντα χρόνια σκηνή και παρασκήνιο».Πέθανε στις 15 Οκτωβρίου 2009 και τάφηκε στο κοιμητήριο Ζωγράφου.
Φιλμογραφία
Αδούλωτοι σκλάβοι (1946)
Ερωτικό ταξίδι (1949)
Ο άνθρωπος του τραίνου (1958)
Έγκλημα στο Κολωνάκι (1959)
Καραγκιόζης ο αδικημένος της ζωής (1959)
Μπουμπουλίνα (1959)
Η λίμνη των στεναγμών (1959)
Φτώχεια και αριστοκρατία / Στουρνάρα 288 (1959)
Αμαρυλλίς (Το κορίτσι της αγάπης) (1959)
Η αυγή του θριάμβου (1960) [φον Μίλερ]
Χίλιες παρά μία νύχτες (1960)
Νύχτες στο Μιραμάρε (1960)
Ηλέκτρα (II) (1962)
Δίψα για ζωή (1964)Το λάθος (1965) (θεράπων ιατρός Αλέξη Τερζή)
Αθώος ή ένοχος; (1989)
ΑΠΟ ΤΟ http://theatreworld.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου