ΑΛΕΚΟΣ ΜΑΤΑΡΑΓΚΑΣ

Αλέκος Ματαράγκας

Σκηνοθέτης.

Φιλμογραφία (ως ηθοποιός)

Τα σαράντα παλικάρια (1961)

 

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΣ

 

Κώστας Παπανίκος

Φιλμογραφία

Η χαρτορίχτρα (1967)

Το κορίτσι του λούνα παρξ (1968)

Καπετάν φάντης μπαστούνι (1968)

Ο τρελός τά΄χει 400 (1968)

Ο Μανωλιός ξαναχτυπά (1971)

Ο αγαθιάρης και η ατσίδα (1971)

Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα (1972)

Εσμέ η τουρκοπούλα (1974)

ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ

 

Κομπάρσος

Φιλμογραφία

Η ωραία του κουρέα (1969) [κάνει λάθος στο κουρείο]

Ο παραμυθάς (1969) [νοσοκόμος σε ψυχιατρική κλινική και πελάτης κέντρου διασκέδασης]

ΝΟΤΑ ΚΟΥΚΟΥΡΑ

Νότα Κούκουρα

Φιλμογραφία

Κέφι, γλέντι και φιγούρα (1958)

Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ (1959)

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Γιώργος Καραγιάννης

Φιλμογραφία

Θεε μου, δως μου το φως μου (1963)

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΥΠΑΛΔΟΣ

Γιάννης Τυπάλδος

Σκηνοθέτης

Φιλμογραφία (ως ηθοποιός)

Ο θάνατος του Αλέξανδρου (1966)

Άσπρο-μάυρο (1973)

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Βασίλης Γιαννόπουλος

Κομπάρσος

Φιλμογραφία

Τι 30...Τι 40...Τι 50... (1972)[ορχήστρα-μπουζούκι]

 

ΡΕΝΑ ΚΑΜΠΑΛΑΔΟΥ

Ρένα Καμπαλάδου

Χορεύτρια. Πέθανε στις 28 Μαρτίου 2024.

Φιλμογραφία

Μπουμ ταρατατζούμ (1972)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ https://www.facebook.com/mousikotheatroepitheorisi

 

ΜΙΝΩΣ ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ

Μίνως Αργυράκης

Ο Μίνως Αργυράκης (Σμύρνη, 1919 - Αθήνα, 26 Μαΐου 1998) ήταν έλληνας ζωγράφος, σκιτσογράφος και σκηνογράφος του θεάτρου.
Γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1919. Κατά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο πατέρας του, που ήταν πλούσιος τραπεζίτης, έπεσε θύμα της τουρκικής θηριωδίας. Έτσι, σε ηλικία ενός έτους, ο Αργυράκης βρέθηκε πρόσφυγας στην Ελλάδα, μαζί με την μητέρα του, Γαλάτεια, την γιαγιά του και τον αδελφό του. Με την φροντίδα της Πηνελόπης Δέλτα, φοίτησε στο Κολέγιο του Ψυχικού. Προσπάθησε δύο φορές να γίνει δεκτός από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά χωρίς επιτυχία. Αναγκαστικά, στράφηκε προς την Ανωτάτη Εμπορική Σχολή (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών).
Έλαβε μαθήματα ζωγραφικής από τον Γιάννη Τσαρούχη, που ήταν προσωπικός του φίλος. Ο ίδιος επίσης ισχυρίζονταν πως υπήρξε μαθητής του Κόντογλου, του Θεόφιλου και του Παρθένη. Έκανε παρέα με άλλους πολύ γνωστούς συνομήλικούς του, όπως ο Γιάννης Μόραλης, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος.
Παράλληλα με την ζωγραφική, ασχολήθηκε από πολύ νωρίς και με το σκίτσο και την δημοσιογραφία. Κατά την περίοδο της Κατοχής, κατατάχθηκε στην ΕΠΟΝ και με τους αντάρτες περιήλθε τα βουνά της Ευρυτανίας.
Το 1948 και το 1951, συμμετείχε στις πανελλήνιες εκθέσεις ζωγραφικής, ενώ το 1957 συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Νεότητας της Μόσχας και στην Μπιενάλε Σχεδίου στο Ταλεντίνο της Ιταλίας. Ταυτοχρόνως δημοσίευε κείμενα και σκίτσα σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής (Αυγή, Ελευθερία, κ.ά.).
Το 1957 εξέδωσε το πρώτο του λεύκωμα με σκίτσα και κείμενα υπό τον τίτλο "Οδός Ονείρων". Ο Μάνος Χατζιδάκις, γοητευμένος από το λεύκωμα, το μετέτρεψε σε μουσική επιθεώρηση, η οποία παρουσιάστηκε στο θέατρο "Μετροπόλιταν" το 1962 με την συνεργασία του ίδιου του Αργυράκη (σκηνικά, κοστούμια και στίχοι ενός τραγουδιού), του σκηνοθέτη Αλέξη Σολωμού και του ηθοποιού Δημήτρη Χορν. Με τον Χατζιδάκι συνεργάστηκε ξανά το 1965, για την επιθεώρηση "Ο γύρος του κόσμου".
Το 1963, πραγματοποίησε έκθεση στην γκαλερί "Ζυγός", με κύριο θέμα την εισβολή των ξένων (τουριστών και μη) και την αλλαγή της κοινωνίας στην μεταπολεμική Ελλάδα. Το 1963, υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη.
Λίγο πριν από την δικτατορία, δημιούργησε με την σύντροφό του, τον Τσαρούχη και τον Ευγένιο Σπαθάρη, την "Κιβωτό της Άμυ", ένα πρωτοποριακό χώρο καλλιτεχνικού πειραματισμού, στην Πλάκα, όπου γίνονταν διάφορα χάπενινγκ με λόγος, μουσική και χορός.
Η χούντα έκλεισε την "Κιβωτό της Άμυ" και ο Αργυράκης έφυγε εκτός Ελλάδας· πρώτα στην Ισπανία, κατόπιν στο Λονδίνο και τέλος στην Κοπεγχάγη, όπου έζησε μέχρι το 1974 φιλοξενούμενος του γλύπτη Τάκη. Στην Κοπεγχάγη, εξέδωσε ένα δεύτερο σατιρικό λεύκωμα με σκίτσα και κείμενα υπό τον τίτλο "Η πολιτεία έπλεε εις την Μελανόλευκον".
Όταν έπεσε η χούντα, επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1975 εικονογράφησε έναν αγγλικό ταξιδιωτικό οδηγό για την Ελλάδα (Fodor's Greece 1975). Το 1981 συνεργάστηκε για τελευταία φορά με τον Χατζιδάκι, δημιουργώντας τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση της "Πορνογραφίας". Το 1984 κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα".
Η υγεία του κλονίστηκε το 1990 και έκτοτε έπαψε να ζωγραφίζει και να συμμετέχει ενεργά στην ζωή. Τον Απρίλιο του 1997, κλείστηκε στο Αθηναϊκό Γηροκομείο. Πέθανε έναν χρόνο μετά, πριν προλάβει να δει αναδρομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη (Οκτώβριος 1998).

Φιλμογραφία

Μονεμβασιά (1964)

Ανοιχτή επιστολή (1968)

Άρχοντες (1978)
ΑΠΟ ΤΟ https://biblionet.gr/

 

ΕΛΙΝΑ ΤΖΑΝΑΒΑΡΗ

Ελίνα Τζαναβάρη

Φιλμογραφία

Λυσιστράτη (1972)

 

ΕΥΓΕΝΙΑ ΠΕΡΙΟΡΗ

Ευγενία Περιορή

Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο τον Μάρτιο του 1928. Σπούδασε αρχαιολογία, θέατρο και σκηνοθεσία. Συνεργάστηκε με τον Μάνο Κατράκη στο Λαϊκό Θέατρο, ερμηνεύοντας ρόλους σε διάφορα έργα. Αργότερα εγκατέλειψε το θέατρο και ξεκίνησε μια έρευνα σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Περπάτησε την ελληνική γη από το βορειότερο ως το νοτιότερο άκρο της. Κατέγραψε με την κινηματογραφική κάμερα όλες τις αρχαιότητες, όλα τα μουσεία, όλους τους ιστορικούς τόπους και τα βυζαντινά μνημεία. Μίλησε με τους απλούς ανθρώπους του τόπου μας, κατέγραψε θρύλους και παραδόσεις, ήθη και έθιμα, όπως εκείνη τα είδε και θησαύρισε τη σοφία του λαού μας. Τη γνώση αυτή τη μετέφερε στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Δουλεύοντας ακατάπαυστα για πάνω από 40 χρόνια, έγραψε και σκηνοθέτησε συνολικά 2.324 θεατρόμορφες ραδιοφωνικές εκπομπές, στις οποίες τους ρόλους ερμήνευσαν μεγάλοι ηθοποιοί του ελληνικού θεάτρου. Έγραψε επίσης και σκηνοθέτησε πέντε θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο, ενώ για την τηλεόραση έκανε 496 κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ. Η σειρά, όμως, με τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα, που κράτησε 7 χρόνια και μεταδόθηκε σε 15 χώρες σε όλο τον κόσμο, ήταν η "Ελληνική Μυθολογία". Η Ευγενία Περιορή διακρίθηκε και βραβεύτηκε για πολλά από τα ντοκιμαντέρ και τις ραδιοφωνικές εκπομπές της, σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Συνεργάστηκε, επίσης, με τα MED/Media της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταγράφοντας σε βίντεο τον πολιτισμό της Μεσογείου. Πέθανε την 1η Αυγούστου 2007.

Φιλμογραφία

Όλα για το παιδί της (1958)

ΑΠΟ ΤΟ https://biblionet.gr/

 

ΝΤΑΙΖΗ ΣΕΜΠΕΚΟΠΟΥΛΟΥ

Νταίζη Σεμπεκοπούλου

Φιλμογραφία

Ιφιγένεια (1977)

Ο φαλακρός μαθητής (1979)

Τα παιδιά του Κρόνου (1985)

Ποιλορκία (2019)

Πέντε: Το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης (2023)

 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Χρήστος Γεωργίου

Φιλμογραφία

Οι κληρονόμοι του Καραμπουμπούνα (1959)

Κρουαζιέρα στη Ρόδο (1960)

Το μυστικό του κόκκινου μανδύα (1960)

Το γυμνό μοντέλο (1960)

Έξυπνοι και κορόιδα (1962)

 

ΜΑΡΙΝΑ ΜΠΡΟΥΣΑΛΗ

Μαρίνα Μπρούσαλη

Φιλμογραφία

Μαρία Πενταγιώτισσα (1957)

 

ΘΑΛΕΙΑ ΣΑΛΙΣΙΑΝ

Θάλεια Σαλισιάν

Φιλμογραφία

Ο άσωτος (1963)
 

ΜΕΡΣΥΝΗ ΜΗΛΑΚΗ

Μερσύνη Μηλάκη

Φιλμογραφία

Τον βρήκαμε τον Παναή (1963)

Ο πολύτεκνος (1964)

 

ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ

Κομπάρσος

Φιλμογραφία

Κορίτσια για φίλημα (1964)[ακροατήριο διακαστηρίου]

Οι αδίστακτοι (1965)[πελάτης μπαρ]

Ο νικητής (1965)

Φτωχός εκατομμυριούχος (1965)[στη παρέα που θαυμάζουν την Ντάλι]

Ο άνθρωπος της καρπαζιάς (1969)[φωτογράφος]

ΟΠΟΙΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΠΕΙ

 

ΤΟΝΙΑ ΚΑΡΑΛΗ

Τόνια Καράλη

Ηθοποιός και μουσική παραγωγός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 και σπούδασε στο «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κουν. Στο ίδιο θέατρο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1944. Την περίοδο εκείνη γνωρίζει και παντρεύεται τον μετέπειτα διακεκριμένο πρωταγωνιστή Βασίλη Διαμαντόπουλο. Ο γάμος τους θα διαλυθεί το 1950 και η Καράλη θα αποχωρήσει από το Θέατρο Τέχνης. Μετά από μια σύντομη περιοδεία με το θίασο του Κώστα Μουσούρη στη Θεσσαλονίκη εγκαταλείπει οριστικά τη σκηνή και προσλαμβάνεται στο ΕΙΡ όπου αναλαμβάνει την επιμέλεια πολλών εκπομπών και την παραγωγή μουσικών προγραμμάτων. Η υποβλητική φωνή της και η εκπομπή «Το μουσικό μας Λεύκωμα» αποτέλεσαν σημείο αναφοράς στο "Β' Πρόγραμμα" της ελληνικής ραδιοφωνίας τη δεκαετία του '60. Παράλληλα έπαιξε σε διάφορα θεατρικά έργα που μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο. Από το 1968 και έως το 1973 εργάστηκε στην εφημερίδα «Βήμα» διατηρώντας στήλη μουσικών θεμάτων και το 1973 άνοιξε δικό της κατάστημα κλασικής και σύγχρονης μουσικής. Τελευταίος της σύζυγος ήταν ο διαφημιστής Βύρων Λαδάς.Το πατρικό της επίθετο ήταν Παμπάνου. Πέθανε στις 20 Ιουνίου 2007.

Φιλμογραφία

Εξωτικές βιταμίνες (1964)

ΑΠΟ ΤΟ https://www.retrodb.gr/

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΟΒΙΑΣ

Γιώργος Προβιάς

Χορευτής και ηθοποιός.

Φιλμογραφία

Ποτέ την Κυριακή (1960)

Εταιρία θαυμάτων (1962)

Αλέξης Ζορμπάς (1964)

Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967)

Συννεφιασμένοι ορίζοντες (1968)

Εσένα μόνο αγαπώ (1970)

Ο αρχιψεύταρος (1971)

Με τον Ορφέα τον Αύγουστο (1996)

 

ΝΕΛΛΗ ΓΚΙΚΑ

Νέλλη Γκίκα

Φιλμογραφία

Στον ίλιγγο της αμαρτίας (1972)
 

RUI GOMES

Rui Gomes

Πορτογάλος ηθοποιός. Γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1939 και πέθανε στις 21 Ιουλίου 2001.

Φιλμογραφία

Το σύμπλεγμα (1977) [Πέτρος]

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΝΔΡΙΝΟΣ

Γιώργος Δενδρινός

Φιλμογραφία

Οι εραστές του ονείρου (1974)

 

HENRI GUEGAN

Henri Guegan

Γάλλος ηθοποιός. Γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1926 και πέθανε το 2011.

Φιλμογραφία

Το σύμπλεγμα (1977)

 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Αναστάσιος Βασιλείου

Φιλμογραφία

Το θαύμα της Μεγαλόχαρης (1965)

 

EDDIE FLANAGAN

Eddie Flanagan

Φιλμογραφία

Ο 13ος (1967)

 

ΠΑΥΛΟΣ ΤΑΣΙΟΣ

Παύλος Τάσιος

Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος.Γεννήθηκε στον Πολύγυρο. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου. Ξεκίνησε από το μελόδραμα της δεκαετίας του 1960 και τη Φίνος Φιλμ (ως βοηθός του Γιάννη Δαλιανίδη) και μετεξελίχθηκε σε έναν από τους κύριους «εκπροσώπους» του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Σκηνοθέτησε, μεταξύ άλλων, τις ταινίες: Ναι μεν, αλλά...(1972), Οι Προστάτες (1973), Το Βαρύ Πεπόνι (1977), Παραγγελιά (1980), Το Στίγμα (1982), Τα βαποράκια (1983), Άλλος για τον...Κορυδαλλό (1983) και Νοκ Άουτ (1986). Ήταν παντρεμένος με την Κατερίνα Γώγου, με την οποία είχε μια κόρη, τη Μυρτώ Τάσιου. Απεβίωσε στην Αθήνα σε ηλικία 69 ετών, στις 2 Οκτωβρίου 2011,ύστερα από μάχη με τον καρκίνο.

Φιλμογραφία (ως ηθοποιός)

Πληγωμένα νιάτα (1969)

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

 

ΠΑΝΟΣ ΣΑΜΗΣ

Πάνος Σάμης (Παναγιώτης Σουσαμλής)

Ηθοποιός και τραγουδιστής με σταδιοδρομία στο ελαφρολαικό και ρεμπέτικο τραγούδι. Γεννήθηκε στη Λέσβο το 1927 από οικογένεια μουσικών. Το 1950 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ξεκίνησε τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με τη συνδρομή του Γιώργου Οικονομίδη που τον συμπεριέλαβε στις μουσικές του παραστάσεις. Αναδείχθηκε ως τενόρος του μουσικού θεάτρου λαμβάνοντας μέρος σε οπερέτες και επιθεωρήσεις. Εμφανίστηκε σε τρεις κινηματογραφικές ταινίες κι αργότερα συνέχισε την καριέρα του ως τραγουδιστής. Ήταν παντρεμένος και είχε δύο γιους. Πέθανε στην Αθήνα στις 5 Ιουλίου 1990.

Φιλμογραφία

Χαρούμενο ξεκίνημα (1954)

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση (1958)

Χριστίνα (1960)

ΑΠΟ ΤΟ https://www.retrodb.gr/

 

ΝΙΝΑ ΜΑΝΙΑ

Νίνα Μανιά

Φιλμογραφία

Τα σαράντα παλικάρια (1961)[Μαρουσώ]

 

ΝΑΣΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗΣ

Νάσος Κυπαρίσσης

Φιλμογραφία

Μικροί και μεγάλοι εν δράσει (1963)

 

CAROLAINE SAKELLARIDI

Carolaine Sakellaridi

Φιλμογραφία

Κορίτσια στον ήλιο (1968)

 

DINA LEWIS

Dina Lewis

Φιλμογραφία

Ο ανώμαλος (1975)

 

ΑΥΓΕΡΗΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

Αυγέρης Αυγερινός

Φιλμογραφία

Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει (1970)

 

JULIUS DASSIN - ΖΙΛ ΝΤΑΣΕΝ

Julius Dassin - Ζιλ Ντασέν

Αμερικανός σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, σύζυγος της Μελίνας Μερκούρη. Οι ταινίες του εκτείνονται από το αστυνομικό γκανγκστερικό φιλμ νουάρ ως τον κοινωνικό ρεαλισμό και τον λυρικό εξπρεσιονισμό. Ο Ζιλ Ντασέν (Jules Dassin) γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1911 στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ και ήταν το 8ο παιδί ενός ρωσοεβραίου κουρέα. Ξεκίνησε την κινηματογραφική του πορεία ως μαθητευόμενος στο πλευρό του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Αργότερα, συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Μαρκ Χέλνγκερ, με τον οποίο έκανε δύο ταινίες. Η συνεργασία τους διακόπηκε, όταν αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί τη σκοτεινή εποχή του Μακαρθισμού, λόγω των διώξεων και των παρεμβάσεων που δεχόταν στη δουλειά του. Όταν κλήθηκε να απολογηθεί στο Κογκρέσο, κατηγορούμενος για αντιαμερικανική δράση, γύριζε την ταινία «Night and the City». Εγκαταλείποντας τις ΗΠΑ, εγκαταστάθηκε στη Γαλλία. Εκεί γύρισε την ταινία «Ριφιφί», ένα από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ νουάρ της παγκόσμιας κινηματογραφίας, με το οποίο κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Κανών το 1955. Στη Γαλλία, επίσης, παντρεύτηκε την Μπεατρίς Λονέρ, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον διάσημο γάλλο τραγουδιστή Τζο Ντασέν (1938-1980) και την ηθοποιό Ζουλί Ντασέν. Ωστόσο, τη ζωή του χάραξε βαθιά ο έρωτάς του με τη Μελίνα Μερκούρη, την οποία γνώρισε δύο χρόνια μετά το «Ριφιφί». Από τη στιγμή εκείνη άρχισε η δεύτερη καριέρα του, καθώς οι περισσότερες ταινίες που σκηνοθέτησε είχαν πρωταγωνίστρια τη Μελίνα. Μαζί γύρισαν εννέα ταινίες, μεταξύ των οποίων το «Τοπκαπί», η «Φαίδρα» και το «Ποτέ την Κυριακή», που τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Κανών το 1960. Η ίδια ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας και σεναρίου, όμως τελικά απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης μουσικής και τραγουδιού για «Τα Παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι. Με τη Μελίνα, παντρεύτηκε το 1966 και υιοθέτησε τόσο την υπηκοότητα του Έλληνα, όσο και το όραμα της συντρόφου του για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Μαζί ανέπτυξαν έντονη αντιδικτατορική δράση την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών και με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ελλάδα. Σε μία συνέντευξή του είχε πει: «Ζούσα μια διαφορετική εξορία από το ' 67 έως το '74. Σκηνοθέτησα μία μόνο ταινία, γιατί η καρδιά μου είχε μόνο απογοήτευση για τη δικτατορία στην Ελλάδα. Αφοσιώθηκα στη Μελίνα, μένοντας πλάι της όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι ταινίες δεν βρίσκονταν καν στο μυαλό μας, γυρίσαμε μία, την "Υπόσχεση την αυγή", απλώς και μόνο επειδή είχαμε υπογράψει τα συμβόλαια». Στην Αθήνα ο Ζιλ Ντασέν σκηνοθέτησε και τρία θεατρικά έργα, την «Όπερα της Πεντάρας», τον «Γλάρο», και τον «Θάνατο του εμποράκου». Σε συνέντευξή του είχε δηλώσει: «Ξεκίνησα από το θέατρο και λόγω του θεάτρου είχα αρχίσει από νωρίς να σέβομαι και να αγαπώ την Ελλάδα». Μετά το θάνατο της διάσημης ηθοποιού και πολιτικού, ο Ντασέν δημιούργησε στη μνήμη της το Ίδρυμα «Μελίνα Μερκούρη», με στόχο την προώθηση της δημιουργίας του νέου Μουσείου της Ακρόπολης και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού. Κατέχοντας τη θέση του προέδρου, παραχώρησε στο ίδρυμα τα έσοδα από τις ταινίες του, προκειμένου να ενισχυθεί ο αγώνας για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Πέθανε πλήρης ημερών, σε ηλικία 97 ετών, στις 31 Μαρτίου 2008.

Φιλμογραφία (ως ηθοποιός)

Ποτέ την Κυριακή (1960) [Όμηρος]

Φαίδρα (1962)[Christo]

Μπαζ (2005)

ΑΠΟ ΤΟ https://www.sansimera.gr/