Η Σοφία Βερώνη ήταν μια φινετσάτη θεατρίνα του ελληνικού μουσικού θεάτρου, μια από εκείνες τις εκλεκτές κυρίες που στόλισαν τις σκηνές της επιθεώρησης και της οπερέτας πριν και μετά τον Πόλεμο. Γεννήθηκε το 1910 στη Σμύρνη και ξεκίνησε την καριέρα της ως παιδί θαύμα μαζί με τη--μικρότερη κατά 2 χρονια--αδελφή της Καίτη Βερώνη: ήταν τα δημοφιλή "Βερωνάκια"--εμφανίστηκαν στο θέατρο πριν τα Καλουτάκια! Ήταν παιδιά ηθοποιών, του Δημήτρη και της Ουρανίας Βερώνη και ανηψιές της μεγάλης Αικατερίνης Βερώνη (ήταν η αδελφή του πατέρα τους και μια από τις δύο μεγαλύτερες ηθοποιούς του 19ου αιώνα--η άλλη ήταν η Ευαγγελία Παρασκευοπούλου). Με τέτοιες θεατρικές ρίζες στην οικογένεια προφανώς δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από το "σανίδι".
Και μεγαλώνοντας δεν χάθηκαν όπως συμβαίνει συχνά με τα παιδιά-θαύματα. Μπορεί οι αδελφές Βερώνη να μην έκαναν την τεράστια καριέρα που έκαναν οι αδελφές Καλουτά (η Άννα Καλουτά αποτελεί, κατ' εμέ, παγκόσμιο φαινόμενο με την αντοχή της, το ταλέντο της και τη λάμψη της!), είχαν όμως και οι δυο μια σημαντική πορεία στο ελληνικό μουσικό θέατρο με πολλές επιτυχημένες εμφανίσεις στο ενεργητικό τους.
Ειδικότερα η Σοφία Βερώνη συμμετείχε πάντα σε μεγάλους θιάσους που παρουσίασαν σημαντικές παραστάσεις. Ήταν παντρεμένη με τον εξαιρετικό συνθέτη του μουσικού θεάτρου Μενέλαο Θεοφανίδη που έγραψε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Σοφίας Βέμπο ("Ο άνθρωπός μου", "Σ' αγαπώ και μ' άρεσει η ζωή", "Κάποιος-κάπου-κάποτε"), της Ρένας Βλαχοπούλου ("Ομόνοια Πλας", "Σατράπη μου", "Κάνε μου τέτοια", "Καλημέρα ζωή"), της Στέλλας Γκρέκα ("Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα") και άλλων ερμηνευτών. Η Σοφία Βερώνη συχνά εμφανιζόταν στις επιθεωρήσεις τις οποίες ο σύζυγός της "έντυνε" μουσικά, στους θιάσους της Σοφίας Βέμπο, των αδελφών Καλουτά, στο Ακροπόλ, στο θέατρο Κυβέλης αλλά και σε περιοδείες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Συνεργάστηκε πολλές φορές και με τη Ρένα Βλαχοπούλου στα χρόνια του '50. Η πιο σημαντική από αυτές τις συνεργασίες ήταν ίσως το 1954 στο θέατρο "Βέμπο", όταν η Ρένα έκανε την πρώτη επίσημη εμφάνισή της ως ηθοποιός στην επιθεώρηση Σουσουράδα. Επικεφαλής του θιάσου η Σοφία Βέμπο και ο Νίκος Σταυρίδης και στο πλάι τους η Σοφία Βερώνη, η Γεωργία Βασιλειάδου, η Λίντα Άλμα και άλλοι. Η Ρένα ξαφνιάζει τους πάντες με το ταλέντο της στην υποκριτική παίζοντας μαζί με τον Σταυρίδη στο νούμερο "Άλα Πασά μου (Κάνε μου τέτοια)" στο πλάι του Νίκου Σταυρίδη. Το ομότιτλο τραγούδι ήταν γραμμένο από τον Θεοφανίδη σε στίχους των Μίμη Τραϊφόρου-Γιώργου Γιαννακόπουλου. Μετά από αυτή την επιτυχία, η Ρένα αναγνωρίζεται ως το νέο μεγάλο ταλέντο στην επιθεώρηση και την επόμενη χρονιά είναι το πρώτο όνομα (για την ακρίβεια, στις διαφημίσεις το όνομά της βρίσκεται σε ειδικό πλαίσιο, ξεχωριστά από τα άλλα ονόματα του θιάσου και συνοδεύεται από τον χαρακτηρισμό "Η βεντέτα του μουσικού θεάτρου"!) στον εταιρικό θίασο που εγκαθίσταται στο θέατρο Κυβέλης και απαρτίζεται από τους Μαρίκα Κρεββατά, Κώστα Χατζηχρήστο, Σπεράντζα Βρανά, Κούλη Στολίγκα, τη Σοφία Βερώνη και άλλους. Ένα από τα έργα που παρουσιάζει ο θίασος αυτός είναι η επιθεώρηση Το τραγούδι της Αθήνας στην οποία η Ρένα ερμηνεύει την τεράστια επιτυχία της "Ομόνοια Πλας", πάλι σε μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη και στίχους των Γιώργου Ασημακόπουλου-Βασίλη Σπυρόπουλου-Παναγιώτη Παπαδούκα (ένα από τα ελάχιστα τραγούδια που "καταδέχτηκε" να τραγουδήσει σε δεύτερη εκτέλεση η Σοφία Βέμπο, αφού συνήθως άλλες τραγουδίστριες έλεγαν τραγούδια που εκείνη είχε τραγουδήσει πρώτη).
Ωστόσο, υπάρχει μια ακόμα παράσταση στην οποία συνυπήρξαν η Σοφία Βερώνη και η Ρένα Βλαχοπούλου και την οποία δεν γνωρίζουν πολλοί (αναφορά σ' αυτή δεν υπάρχει ούτε καν στη βιογραφία της Ρένας που έγραψε ο Μάκης Δελαπόρτας). Πρόκειται για τη μουσική ηθογραφία των Δημήτρη Ευαγγελίδη-Κώστα Γιαννίδη Έτσι είν' η ζωή που ανέβηκε στην καρδιά της Κατοχής, την Πρωτοχρονιά του '43 (και παίχτηκε για ενάμιση μόνο μήνα...), στο θέατρο Παπαϊωάννου. Ένας σπουδαίος θίασος: Πέτρος Κυριακός, Ορέστης Μακρής, Σοφία Βερώνη, Καίτη Βερώνη, Άγγελος Μαυρόπουλος (σύζυγος της Καίτης), Γιάννης Πρινέας και η νεαρή τραγουδίστρια Ρένα Βλαχοπούλου που τραγουδούσε κάθε βράδυ αυτό το υπέροχο τραγούδι των Κώστα Γιαννίδη και Δημήτρη Ευαγγελίδη:
"Έτσι είναι η ζωή μικρό μου, πάντα, έτσι είν' η ζωή
κι όποιος δεν τη ζει πικρά μετανοεί.
Νιάτα που περνούν, χαρές που φεύγου, πόνοι που περνούν.
Μικρό μου, έτσι είν' η ζωή, λουλούδι που φυλλορροεί..."
Το τραγούδι αυτό δεν δισκογραφήθηκε φυσικά τότε, καθώς το εργοστάσιο δίσκων παρέμεινε κλειστό μέχρι το '46, τη χρονιά δηλαδή που η Ρένα έφυγε για την Αμερική, αλλά ευτυχώς δεν είχε τη μοίρα άλλων κατοχικών της τραγουδιών που ξεχάστηκαν εντελώς: τραγουδήθηκε από άλλους σημαντικούς ερμηνευτές αργότερα και μάλιστα το νεότερο κοινό το γνώρισε από τις επανεκτελέσεις της Μαργαρίτας Ζορμπαλά και της Μαρινέλλας. Οι αδελφές Βερώνη τραγούδησαν το ρεφρέν αυτό με τη συνοδεία του Θεοφανίδη στο πιάνο σε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στην καριέρα τους που είχε επιμεληθεί το 1989 ο Αρτέμης Μάτσας για την τότε ΕΤ2 (μια εκπομπή της σειράς Τα φώτα της ράμπας δεν σβήνουν ποτέ, που ελπίζω να υπάρχει ακόμα στο αρχείο της ΕΡΤ και ας μην την πρόβαλαν ως όφειλαν αυτές τις μέρες) ενώ η ίδια η Ρένα Βλαχοπούλου τραγούδησε ακαπέλα τους στίχους αυτούς με σβηστή φωνή στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε στην Ελένη Μενεγάκη το 1999. Πέθανε στις 10 Μαρτίου 2008 στην Αθήνα.
Φιλμογραφία
Η καμαριέρα και ο μανάβης (1930)
Νύχτα χωρίς ξημέρωμα (1939)
Τα τέσσερα σκαλοπάτια (1951)
Νύχτες της Αθήνας (1954)[Κλάρα Κατραμά]
Έχει θείο το κορίτσι / Ο θείος της Βιολέττας (1957) [Πηνελόπη Γιούπη]
Ο θείος της Βιολέττας (1957)
Τέρμα τα δίφραγκα (1962) [Πελαγία]
Για την αγάπη του παιδιού μου (1963)
Οι τουρίστες (1963)
Ο αχαΐρευτος (1970)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ https://www.facebook.com/mousikotheatroepitheorisi/
ΑΠΟ ΤΟ http://vlahopoulou.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου