ΣΜΑΡΩ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ

Σμάρω Στεφανίδου
Η Σμάρω Στεφανίδου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1913 στην Αθήνα και πέθανε στις 7 Νοεμβρίου του 2010. Είναι Μικρασιάτισσα από τους γονείς και τους παππούδες της.
Τελείωσε την Εμπορική Σχολή στην Αθήνα, έμαθε ξένες γλώσσες και πιάνο. Από πολύ μικρή έπαιζε θέατρο και έκανε παραστάσεις στα παιδιά. Κρυφά από τους γονείς της εργαζόταν και χρηματοδοτούσε τις σπουδές της στη δραματική σχολή στο Εθνικό Θέατρο, καθώς οι γονείς της ήταν αρνητικοί στο να γίνει ηθοποιός.
Μετά την αποφοίτησή της από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, το 1937, την πήρε στο θίασό της η Κοτοπούλη και από το 1952 ήταν βασική καρατερίστα στο θίασο του Λογοθετίδη, δίπλα στον οποίο έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1960.
Συνεργάστηκε επίσης με την Κατερίνα, την Έλλη Λαμπέτη, το Δημήτρη Χόρν, το Λάμπρο Κωσταντάρα, το Γιάννη Φέρτη, την Ξένια Καλογεροπούλου, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το Στέφανο Ληναίο, το Γιάννη Γκιωνάκη, το Νίκο Κούρκουλο, τον Αντώνη Αντύπα και πολλούς άλλους.
Σταθμός της καριέρας της ήταν η Εκάβη στο έργο «Τρωάδες» του Ευριπίδη στο Θέατρο της οδού Καπλανών και στους Δελφούς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσαρούχη. Στην Ακαδημία Τσαρούχη, όπως τη λέει η ίδια, έμαθε πολλά και σοφά πράγματα.
Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1951, με την ταινία του Γ. Ζερβού Τα τέσσερα σκαλοπάτια. Από τότε έλαβε μέρος σε πολλές ταινίες, μεταξύ των οποίων διασκευές θεατρικών έργων στα οποία είχε εμφανιστεί. Ενεργή είναι επίσης η παρουσία της στο ραδιόφωνο με σειρές, θεατρικά έργα και αναγνώσεις μυθιστορημάτων
Παντρεύτηκε τον τραγουδιστή Βάσο Σεϊτανίδη (1913-1965) από τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την χορεύτρια και χορογράφο
Λήδα-Ειρήνη (γνωστή ως Λήδα Shantala).
Η Σμάρω Στεφανίδου μαζί με την κόρη της, το φθινόπωρο του 2003 αποπεράτωσαν το “Shantom”, Πολυχώρο Πολιτισμού και Τεχνών Σμάρω Στεφανίδου-Λήδα Shantala, στο Χαλάνδρι, που στεγάζει μαθήματα, σεμινάρια (χορού, γιόγκα, πολεμικών τεχνών, θεάτρου, εναλλακτικών θεραπειών κ.ά), και παραστάσεις, αλλά και όλων των ειδών πολυ-πολιτισμικές εκδηλώσεις: ένας πόλος επιμόρφωσης, ψυχαγωγίας, συνάντησης και επικοινωνίας, μέσα σε ένα πλαίσιο που σέβεται τον άνθρωπο και στοχεύει στην ανάπτυξη του δυναμικού του.
Φιλμογραφία
Τα τέσσερα σκαλοπάτια (1951) [Λουκία Ασπροκότσυφα]
Ο πύργος των ιπποτών (1952) [Όρσα Δελαρόσσα]
Δεσποινίς ετών «39» (1953) [Χρυσάνθη Καραντάρη]
Σάντα Τσικίτα (1953) [κ. Δελακοβία]
Ο ζηλιαρόγατος (1956) [Μίνα Μουτσοπούλου]
Ο γυναικάς (1957) [Κορίνα ...-Φραμπαλά-Ζουμπούλου]
Μανταλένα (1960) [Πιπίτσα]
Τρεις κούκλες κι εγώ! (1960) [Χρύσα]
Αλλοίμονο στους νέους (1961) [Ελένη]
Το ταξίδι (1962) [Λούλα]
Ένας βλάκας... με πατέντα! (1963) [Αγγέλω]
Γάμος αλά... ελληνικά (1964) [Βέρου]
Μια βδομάδα στον Παράδεισο (1964)
Ο Αριστείδης και τα κορίτσια του (1964) [Ευδοκία]
Μιας πεντάρας νειάτα (1967) [Μαρίκα Κωνσταντίνου]
Ο τρελλός τάχει 400 (1968) [Σουλτάνα Τσιμπιρλή]
Δουλικό αμέσου δράσεως (1972) [μητέρα του Άγγελου]
20 γυναίκες κι εγώ (1973) [Σμάρω Φιλίππου]
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ