Νίκος Τζόγιας
Ο Νίκος Τζόγιας του Κωνσταντίνου, (1921-1996), ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου και ζωγράφος.
Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1921 και ήταν πτυχιούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Είχε επίσης παρακολουθήσει μαθήματα στη Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών καθώς και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Εργάσθηκε κυρίως στο Εθνικό θέατρο από το 1944-1946 καθώς και στο ελεύθερο θέατρο με τον θίασο του Γ. Μουσούρη, Κουν, Λογοθετίδη - Κατερίνας (1947-1957) και στο δικό του θίασο Χατζηαργύρη-Τζόγια (1955). Από το 1957 συνεργάζονταν με το Εθνικό θέατρο, όπου και αργότερα ανέλαβε διευθυντής και καθηγητής της Υποκριτικής.
Σημαντικότεροι ρόλοι που υποδύθηκε ήταν «Τσιμισκής» στο έργο Θεοφανώ του Τερζάκη, «Καποδίστριας» του Καζαντζάκη, «Μαρκήσιος Πόζα» στο Δον Κάρλο του Σίλερ, «Μπέκετ» του Ανούι, «Βασιλιάς Ληρ», «Ριχάρδος Γ’», «Έμπορος της Βενετίας» κ.ά.. Πρωταγωνίστησε επίσης σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες και σε τηλεοπτικές σειρές ενώ πάμπολλες ήταν οι ραδιοφωνικές του συμμετοχές.
Παράλληλα ο Νίκος Τζόγιας ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική όπου πίνακές του είχε παρουσιάσει σε αρκετές εκθέσεις όπως στην Έκθεση ζωγράφων ηθοποιών στη Γκαλερί «Ροτόντα».Είχε μια κόρη από τον πρώτο του γάμο με την μεταφράστρια Άννα Βαρβαρέσου-Τζόγια. Τα τελευταία χρόνια σύντροφος της ζωής του ήταν η ηθοποιός Μαρία Σκούντζου.
Ο Νίκος Τζόγιας πέθανε στην Αθήνα της οποίας και ήταν μόνιμος κάτοικος την 1η Απριλίου του 1996.
Φιλμογραφία
Απουσίες (1987) [πατέρας]
Άνθρωπος για όλες τις δουλειές.. (1966) [Στέφανος]
Μια γυναίκα κατηγορείται (1966)
Αθώα η ένοχη (1963) [Πέτρος Λυγίζος]
Ανάμεσα σε δυο αγάπες (1963) [αφεντικό]
Καρδιές στην καταιγίδα (1963)
Αμαρτωλές (1962)[Δημήτρης]
Η Ελληνίδα και ο έρωτας (1962) [Δημήτρης]
Λαφίνα (1962) [Δημητρός Ζάρβας]
Φαίδρα (1962) [Felere]
Οι 900 της Μαρίνας (1960) [Ντίνος Δενδράκης]
Επιστροφή από το μέτωπο (1959)
Μέλπω (1958)
Το μυστικό της κατηγορούμενης (1958)[Ντίνος Κανάς]
Το μυστικό του πατέρα (1958)
Η μοίρα γράφει την ιστορία (1957) [Τώνης Σπύρου]
Μανούλα, θέλω να ζήσεις (1957)[Γιώργος Νικολόπουλος]
Όπου φτώχεια και φιλότιμο (1957)
Το παιδί του δρόμου (1957) [Δημήτρης]
Το κορίτσι της φτωχογειτονιάς (1957) [Δημήτρης]
Νυχτερινή περιπέτεια (1954)
Νεκρή πολιτεία (1951) [Πέτρος Πετρόκωστας]
Το παιδί μου πρέπει να ζήσει (1951) [Αλέξης Ιωάννου]
Τα αρραβωνιάσματα (1950)[Δημητρός Λεμπέσης]
Δύο κόσμοι (1949) [Τάκης Κατρίδης]
Τελευταία Αποστολή (1949)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ https://koukidaki.blogspot.bg/
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1921 και ήταν πτυχιούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Είχε επίσης παρακολουθήσει μαθήματα στη Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών καθώς και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Εργάσθηκε κυρίως στο Εθνικό θέατρο από το 1944-1946 καθώς και στο ελεύθερο θέατρο με τον θίασο του Γ. Μουσούρη, Κουν, Λογοθετίδη - Κατερίνας (1947-1957) και στο δικό του θίασο Χατζηαργύρη-Τζόγια (1955). Από το 1957 συνεργάζονταν με το Εθνικό θέατρο, όπου και αργότερα ανέλαβε διευθυντής και καθηγητής της Υποκριτικής.
Σημαντικότεροι ρόλοι που υποδύθηκε ήταν «Τσιμισκής» στο έργο Θεοφανώ του Τερζάκη, «Καποδίστριας» του Καζαντζάκη, «Μαρκήσιος Πόζα» στο Δον Κάρλο του Σίλερ, «Μπέκετ» του Ανούι, «Βασιλιάς Ληρ», «Ριχάρδος Γ’», «Έμπορος της Βενετίας» κ.ά.. Πρωταγωνίστησε επίσης σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες και σε τηλεοπτικές σειρές ενώ πάμπολλες ήταν οι ραδιοφωνικές του συμμετοχές.
Παράλληλα ο Νίκος Τζόγιας ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική όπου πίνακές του είχε παρουσιάσει σε αρκετές εκθέσεις όπως στην Έκθεση ζωγράφων ηθοποιών στη Γκαλερί «Ροτόντα».Είχε μια κόρη από τον πρώτο του γάμο με την μεταφράστρια Άννα Βαρβαρέσου-Τζόγια. Τα τελευταία χρόνια σύντροφος της ζωής του ήταν η ηθοποιός Μαρία Σκούντζου.
Ο Νίκος Τζόγιας πέθανε στην Αθήνα της οποίας και ήταν μόνιμος κάτοικος την 1η Απριλίου του 1996.
Φιλμογραφία
Απουσίες (1987) [πατέρας]
Άνθρωπος για όλες τις δουλειές.. (1966) [Στέφανος]
Μια γυναίκα κατηγορείται (1966)
Αθώα η ένοχη (1963) [Πέτρος Λυγίζος]
Ανάμεσα σε δυο αγάπες (1963) [αφεντικό]
Καρδιές στην καταιγίδα (1963)
Αμαρτωλές (1962)[Δημήτρης]
Η Ελληνίδα και ο έρωτας (1962) [Δημήτρης]
Λαφίνα (1962) [Δημητρός Ζάρβας]
Φαίδρα (1962) [Felere]
Οι 900 της Μαρίνας (1960) [Ντίνος Δενδράκης]
Επιστροφή από το μέτωπο (1959)
Μέλπω (1958)
Το μυστικό της κατηγορούμενης (1958)[Ντίνος Κανάς]
Το μυστικό του πατέρα (1958)
Η μοίρα γράφει την ιστορία (1957) [Τώνης Σπύρου]
Μανούλα, θέλω να ζήσεις (1957)[Γιώργος Νικολόπουλος]
Όπου φτώχεια και φιλότιμο (1957)
Το παιδί του δρόμου (1957) [Δημήτρης]
Το κορίτσι της φτωχογειτονιάς (1957) [Δημήτρης]
Νυχτερινή περιπέτεια (1954)
Νεκρή πολιτεία (1951) [Πέτρος Πετρόκωστας]
Το παιδί μου πρέπει να ζήσει (1951) [Αλέξης Ιωάννου]
Τα αρραβωνιάσματα (1950)[Δημητρός Λεμπέσης]
Δύο κόσμοι (1949) [Τάκης Κατρίδης]
Τελευταία Αποστολή (1949)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ https://koukidaki.blogspot.bg/
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
4 σχόλια:
Εχει μια κορη απο τον πρωτο του γαμο με την μεταφραστρια Αννα Βαρβαρεσου-Τζογια.
Τα τελευταια χρονια συντροφος της ζωης του ηταν η ηθοποιος Μαρια Σκουντζου.
Δεν υπήρξε δεύτερος γάμος, ώστε να γράφεται "πρώτος γάμος" και ούτε ποτέ ετέθη θέμα διαζυγίου με την Άννα Βαρβαρέσου... το ότι διατήρησε εξωσυζηγική σχέση με τη για χρόνια σύντροφό του Μαρία Σκούντζου δεν είναι θεσμικό θέμα... με τον ίδιο τρόπο είχε πολύ πιο ενδιαφέρουσες ιστορικά σχέσεις με τη Μελίνα Μερκούρη, για την οποία πάλι δεν χώρισε παρόλο που η Μελίνα επέμενε, με την Ελένη Χατζηαργύρη όπου και λόγω της μεγάλης και ουσιαστικής συνεργασίας παρέμεινε μια ιδιαίτερα τρυφερή και σοβαρή φιλική σχέση μέχρι το τέλος και κάποιες λογικά, για έναν άνθρωπο του θεάτρου, ερωτικές εξάρσεις ή περιπέτειες μέσα στην ένταση της καριέρας του.. (όπως είχε πει μια φορά με αποφθεγματικό τρόπο η τόσο σοβαρή και μετρημένη οικογενειάρχης, Βάσω Μανωλίδου : "είναι πολύ δύσκολο να πεθαίνεις κάθε βράδυ στη σκηνή για κάποιον και να μη θελήσεις μια φορά να γευτείς έστω ένα φιλί ώστε να ξέρεις γιατί πεθαινεις!") 'ετσι κι ο Νίκος έμαθε συχνά γιατί πέθαινε στη σκηνή, γιατί ζούσε όμως το ήξερε σε όλη του τη ζωή ακόμα κι αν για πολύ σύνθετους λόγους, χάλασε το γάμο του, δεν τον απαρνήθηκε ποτέ μέχρι το τέλος. Νομίζω πως με όλη την κατανόηση για το ρόλο της Μαρίας Σκούντζου ήταν έτσι κι αλλιώς δύσκολο να τη μοιράζεται με το Στέλιο Βόκοβιτς και στο τέλος με το γιατρό του, ενώ την Άννα τη μοιράστηκε με την κόρη και τις εγγονές του....
]
Τ'Αρραβωνιάσματα είναι του 1950, αλλά ο σκηνοθέτης (που έχει κάνει και τη διασκευή του έργου του Μπόγρη και το σενάριο) είναι η Μαρία Πλύτά (1915-2006) -- να σημειώσω πως πέραν από την εξαιρετική σκηνοθεσία και τις ερμηνείες που είναι ότι καλύτερο έχει το ελληνικό θέατρο τότε, η φωτογραφία του Τώνη Νοβακ που δείχνει αληθινά τοπία της Αττικής, είναι συγκλονιστικής ομορφιάς, επίσης η μουσική του Δημήτρη Καζάσογλου -- εποχή που ο Μητρόπουλος διηύθυνε έργα του στη Νέα Υόρκη-- σήμερα δυστυχώς ξεχασμένου αλλά σοβαρότατου συνθέτη, προσθέτουν στην ταινία αυτή μια ιδιαίτερη ποιότητα που την κάνει να ξεχωρίζει από τις ταινίες της εποχής της. Πρέπει να περιμένει κανείς τον Τάκη Κανελλόπουλο και τη φωτογραφία του Συράκου Δανάλη καθώς και τις συνεργασίες με μουσικούς όπως ο Κουνάδης ή ο Μαμαγκάκης, για να βρει κάτι ανάλογης ποιότητας όπως τα Αρραβωνιάσματα.
8 Ιουλίου 1921 γεννήθηκε
Δημοσίευση σχολίου