ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ

Σταύρος Χατζηδάκης
Ο Σταύρος Χατζηδάκης υπήρξε δεξιοτέχνης του ακορντεόν στη χώρα μας. Γεννήθηκε το 1924.  Το όνομά του ήταν ταυτόσημο με το ακορντεόν, όργανο που παρά τη δυτική του προέλευση ενσωματώθηκε στη λαϊκή μας παράδοση. Το παίξιμό του, το ύφος του και η μουσικότητά του ήταν το κάτι άλλο. Ο Χατζηδάκης ήταν ο ακορντεονίστας του Γιώργου Ζαμπέτα, που τον πίστευε πάρα πολύ, και το δεξί του χέρι σε όλες τις δουλειές.  Μαζί είχαν πάρει μέρος σε περισσότερες από 150 ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Την καριέρα του την ξεκίνησε από την μπάντα της Χωροφυλακής, όπου έπαιζε πολύ καλή τρομπέτα. Επειδή του άρεσε πολύ η μουσική, συνέχισε να παίρνει μαθήματα για ακορντεόν. Είχε την τύχη να βγει στο πάλκο κοντά στους πολύ μεγάλους Πρόδρομο Τσαουσάκη και Μάρκο Βαμβακάρη το 1950 στο κέντρο «Ψάθα» στην Πλάκα, με τραγουδίστρια την Πίτσα Νέγρη. Στα πρώτα του βήματα δούλεψε με τον ανεπανάληπτο Βασίλη Τσιτσάνη και τη Ρίτα Σακελλαρίου και αργότερα τον περίφημο Μπέμπη, μαθητή του Γιώργου Μητσάκη. Τον πήρε μαζί του ο Νίκος Γούναρης στην Αμερική για τέσσερα χρόνια και έκλεβε την παράσταση με το παίξιμό του στα κέντρα όπου εμφανιζόταν. Ο αείμνηστος Χατζηδάκης γύρισε όλο τον κόσμο με το ακορντεόν του. Αμερική, Σικάγο, Γαλλία, Κάννες, Αγγλία… και πού δεν πήγε… Και πάντα μάγευε το ακροατήριο. Ο Χατζηδάκης είχε παίξει για τον μεγιστάνα Αριστοτέλη Ωνάση, που του άρεσε πολύ να τον ακούει… Ο Χατζηδάκης μαζί με τον Ζαμπέτα γύρισαν τη ζωή του Ωνάση σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Ομως  έπαιξε και για τη γυναίκα-θρύλο Μέριλιν Μονρόε, όταν το 1960 είχε έρθει στην Ελλάδα και γιόρτασε τα γενέθλιά της στο κέντρο «Ο κήπος του Αλλάχ» στη λεωφόρο Θηβών, σε ένα πρόγραμμα με τους Αναγνωστάκη, Καναρίδη και την τραγουδίστρια Καίτη Θύμη. Αλλά και από τα «Ξημερώματα», όπου εμφανίστηκε αργότερα, πέρασαν πολλοί διάσημοι, όπως η κόρη του Σαρλό, η Τζέραλντιν Τσάπλιν, που πραγματικά μαγεύτηκε από τους ήχους του ακορντέον του. Στον Σταύρο Χατζηδάκη όφειλε ο μεγάλος Στράτος Διονυσίου το ότι έγινε γνωστός από τη μια μέρα στην άλλη. Έγραψε,  το “Εγώ δεν είμαι ένοχος”, που τραγούδησε ο Διονυσίου το 1959 κι έγινε φίρμα. Η μουσική ήταν του Σταύρου Χατζηδάκη και οι στίχοι του Χρήστου Κολοκοτρώνη. Ηταν ο πρώτος δίσκος που γραμμοφώνησε ο μεγάλος Στράτος, όπως αναφέρεται στην επίσημη αυτοβιογραφία του, σε δίσκο 45 στροφών που έκανε αξιοσημείωτη επιτυχία.  Την ίδια περίοδο (Μάιο του 1960) εκτελέστηκε στην Αμερική ο Caryl Chessman, ένας κατάδικος για φόνο και κλοπή, και πολλοί ζητούσαν από τον Στράτο να τραγουδήσει το τραγούδι του Chessman, εννοώντας το “Δεν είμαι ένοχος”, με το οποίο τον είχαν συνδυάσει. Αυτό το τραγούδι στάθηκε και η αιτία να υπογράψει συμβόλαιο ο Διονυσίου με τη δισκογραφική εταιρεία Columbia.  Ο Χατζηδάκης με την ιδιότητά του ως συνθέτη έχει αφήσει σημαντικά δείγματα γραφής που άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου, όπως τα «Ψαρά μου την ψαρόβαρκα», που τραγούδησε ο Τσαουσάκης, «Αν θα πεθάνω» με ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, ενώ ο ίδιος ως ερμηνευτής έδωσε τη δική τραγουδιστική εκδοχή στο «Καταραμένο σούρουπο» σε επανέκδοση και το «Ρολόι κομπολόι». Με την ευκαιρία αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σταύρος Χατζηδάκης στήριξε και τον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο στα πρώτα του βήματα στο πάλκο: «Ηταν στο “Παλατάκι” με τη Μανταλένα και ο Μητροπάνος τότε φαντάρος στο ξεκίνημά του. Ο Ζαμπέτας τον παρέπεμψε στον Χατζηδάκη. Εκείνος τον ρώτησε αν ξέρει κάποιο τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα. Η απάντηση που πήρε από τον Δημήτρη Μητροπάνο ήταν θετική και έτσι τον κράτησε.  Ο Σταύρος Χατζηδάκης έπαιξε και στην αυλή του Βασιλιά Κωνσταντίνου, ενώ έδινε αφιλοκερδώς με άλλους ομότεχνούς τους συναυλίες σε στρατόπεδα. Ηταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, καλός οικογενειάρχης και στη δουλειά βοηθούσε και στήριζε τους νέους συναδέλφους του ώσπου να

πατήσουν γερά στα πόδια τους. Πέθανε από σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας, στις 7 Οκτωβρίου 2012.
Φιλμογραφία (κάποιες ταινίες)
Κλωτσοσκούφι (1960)
Η μεγάλη θυσία (1962)
5.000 ψέματα (1966)
Φτωχός αλλά τίμιος (1965)
Διπλοπενιές (1966)
Να ζει κανείς η να μη ζει (1966)
Τα δολάρια της Ασπασίας (1967)
Ο γίγας της Κυψέλης (1968)
Ο μπούφος (1968)
Ο τρελός τά΄χει 400 (1968)

Αγωνία (1969)
Ησαία μη χορεύεις (1969)
ΑΠΟ ΤΟ http://www.espressonews.gr/