Ο Ιορδάνης Μαρίνος του Παναγιώτη και της Κοραλίας (το γένος Σμυρλόγλου) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Μέλος μεγάλης θεατρικής οικογένειας, ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Κυβέλη Μυράτ, εγγονή της Κυβέλης και του Μήτσου Μυράτ. Ο I. Μαρίνος εμφανίστηκε σε όλα τα είδη του θεάτρου, με ιδιαίτερη προτίμηση στα έργα των αρχαίων τραγικών. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Συνεργάστηκε με τον Αιμίλιο Βεάκη, τον Γιώργο Παππά, τον Καρούσο, την Κατερίνα, τον Αδαμάντιο Λεμό, τον Κώστα Μουσούρη. Το 1955 ιδρύει το «Αρμα του Διονύσου» και παρουσιάζει στο Θέατρο Δελφών την τραγωδία «Αίας», σε δική του μετάφραση και σκηνοθεσία. Το 1960 συγκροτεί τον θίασο «Αστυνομική αυλαία», το 1963 τη «Λαϊκή Σκηνή» και το 1976 το Κέντρο Θεάτρου και Τεχνών «H μνήμη». Προσελήφθη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, του οποίου υπήρξε πρωταγωνιστικό στέλεχος. Τελευταία του εμφάνιση ήταν το 1987 στους «Ιππείς» του Αριστοφάνη με τον Χρίστο και τον Λάμπρο Τσάγκα, σε περιοδεία στο εξωτερικό. Στη διάρκεια της καριέρας του περιόδευσε με πολλούς θιάσους και έργα, σκηνοθέτησε, δίδαξε υποκριτική σε δραματικές σχολές, ανέπτυξε έντονη συγγραφική και μεταφραστική δραστηριότητα. Πέθανε στις 3 Αυγούστου 2005 και κηδεύτηκε στο Παλαιό Φάληρο.
Ματωμένα Χριστούγεννα (1951) [μελλοθάνατος]
Ο άρχοντας του κάμπου (1961)
Ορκίζομαι είμαι αθώα (1968) [πρόεδρος δικαστηρίου]
Βαριά Κατάρα ο Διχασμός (1968)
Καινούργια μέρα χάραξε (1969) [Νικόλας Στάικος]
Δάφνις και Χλόη: Οι μικροί ερασταί (1969)
Φλογισμένη Σάρκα (1971)
ΑΠΟ ΤΟ http://www.kathimerini.gr/
1 σχόλιο:
Στὸν Ἰορδάνη Μαρίνο μὲ γνώρισε ὁ Στέλλιος Πρέκας ποὺ τοῦ μιλοῦσε...ἕναν χρόνο συνεχῶς: γιὰ μένα!Καὶ ἄξιζε τὸν κόπο (ποὺ μὲ πῆγε ἐκεῖ): ἑνὸς ἔτους ἠθοποιός ἤμουν, 1977, γεμάτος ὄνειρα.
Στὸν "Αἴαντα" λοιπὸν εὐχαριστήθηκα πρόβες καὶ μάθημα, στὸν Χορό. Περισσότερο ἀπὸ 2 μῆνες, κάθε μέρα, πληρωμένες οἱ πρόβες (σπάνιο πρᾶγμα στὶς θεατρικὲς ταχυδακτυλουργίες ποὺ δὲν ὑπολείπονται τοῦ λεγομένου ἑλληνικοῦ ἐπιχειρηματικοῦ δαιμονίου - ἄς μὴ συνεχίσω καλλίτερα βλασφημῶντας πλέον).
Μοῦ ἀνέθεσε καὶ τὸν ρόλο τοῦ Ἐξαγγέλου, στὸν ὁποῖο εἶχα στηρίξει παρὰ πολλά, ἀλλά...
Μὲ τὸν Ἰορδάνη Μαρίνο συνεργαστήκαμε πολλὲς φορὲς καὶ στὸ Ραδιόφωνο, ὅταν σκηνοθετοῦσε
ὁ Κώστας Κροντηρᾶς, ὁ ὁποῖος...μὲ ἀνακάλυψε, ἐν ὥρᾳ πρόβας στὸν "Αἴαντα", ὅταν κατὰ τύχη σήκωσα ἐγὼ τὸ τηλέφωνο καὶ...τοῦ ἄρεσε ἡ φωνή μου.
Νά, δύο ἄνθρωποι, Μαρίνος καὶ Κροντηρᾶς, ἀκέραιοι, ποὺ δὲν σήκωναν ἀπὸ γλειψίματα καὶ ποὺ ὠφελήθηκα ἀφάνταστα πολὺ κοντά τους.
Λυπᾶμαι μόνο πού, ἀπὸ κάποιαν περισσὴ περηφάνειάν μου, δὲν "κόλλησα" κάπως στὸν Ἰορδάνη,
ὅπως καὶ στὸν δάσκαλό μου τὸν Γρηγόρη Βαφιᾶ, ποὺ καὶ τί δὲν ἔκανε γιὰ νὰ μὲ καλλιεργήσει στὰ ὕψη. Μὲ θεωροῦσαν ἀπρόσιτον ἄνθωπο. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ρούφηξα ἄπειρες γνώσεις, ὅσο ἤξερα ὅτι ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ μᾶς τὶς προσφέρουν.
Τίποτα περισσότερο δὲν τοὺς ζήτησα ποτέ.
Λυπήθκα καὶ γιὰ τὴν Κυβέλη, ὅταν πέθανε (εἴχαμε καὶ τὰ γαλλικά μας ἐμεῖς νὰ μᾶς συνδέουν) καὶ γιὰ τὸν Ἰορδάνη Μαρίνο, ποὺ ἰσάξιοί του δὲν βλέπω νὰ βγαίνουν πιά.
Σειόταν τὸ θέατρο τῶν Δελφῶν ἀπὸ δέος ὅταν ἔβγαινε καὶ ὡς Αἴας καὶ ὡς Τεῦκρος ὁ Ἰορδάνης Μαρίνος.
Καὶ τί ὡραία ἡ μεταγλώττισή του, πού, δυστυχῶς, μετὰ τόσες μετακομίσεις, δὲν ξέρω ποῦ βρίσκεται τὸ δικό μου ἀντίγραφο καὶ θἄμουν εὐτυχὴς κάποιος νὰ μοῦ τὴν πρόσφερνε.
Βλέπω νοερὰ κι' ἀκούω τὸ τύμπανο ποὺ μ' αὐτὸ ὁδηγοῦσε ὁ Μαρίνος τὰ βήματά μας ἐνόσῳ ἐμεῖς τραγουδούσαμε. Ἀθάνατες μνῆμες.
Τότε, ἔνιωθα ἀπόγονος τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων.
Δημοσίευση σχολίου