Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη (1964). Είχε εργαστεί στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στο ραδιόφωνο, ενώ σαν ηθοποιός και σκηνοθέτης είχε συνεργαστεί και με το ΚΘΒΕ. Πέθανε στις 22 Οκτωβρίου 2018.
Φιλμογραφία
Το κανόνι και τ' αηδόνι (1968)
Ο 7ος ήλιος του έρωτα (2001)
Πέρα Από τη Λίμνη (2006)
Λακωνίας περίπλους (2007)
Ο Γιάννης Τσαρούχης (Πειραιάς, 13 Ιανουαρίου 1910 – Αθήνα, 20 Ιουλίου 1989) ήταν Έλληνας ζωγράφος και σκηνογράφος. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο Άσυλο Τέχνης. Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου κατά τα έτη 1929–1935, με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα, κατά το διάστημα 1931–1934, μαθήτευσε κοντά στον Φώτη Κόντογλου, ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Δημήτρη Πικιώνη, Φώτη Κόντογλου και Αγγελική Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης. Την περίοδο 1935–1936, αφού πρώτα επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη, ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Επισκεπτόμενος τα διάφορα μουσεία ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού καθώς και με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ανρί Ματίς και ο Αλμπέρτο Τζακομέττι. Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910, όντας ο δεύτερος υιός του εμπόρου εξ Αρκαδίας Αθανασίου Τσαρούχη και της Μαρίας Μοναρχίδη με καταγωγή από τα Ψαρά. Το νεοκλασικό κτίριο στο οποίο είδε για πρώτη φορά το φως, στη συμβολή της λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου με την οδό Λουκά Ράλλη, δεν υφίσταται πια. Μέρος των παιδικών του χρόνων (1920-1925), ο μεγάλος αυτός Πειραιώτης ζωγράφος το πέρασε στην πολυτελή οικία (έπαυλη) της οικογενείας Μεταξά, κοντά στη θεία του Δέσποινα Μεταξά, η οποία ήταν αδερφή της μητέρας του. Παρότι η οικογένεια Τσαρούχη μετακόμισε το 1927 στην Αθήνα, ο Πειραιάς ρίζωσε βαθιά μέσα στον καλλιτέχνη, τόσο για το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε και τον επηρέασε καλλιτεχνικά, όσο και για τις φτωχές λαϊκές συνοικίες όπου συχνά πραγματοποιούσε αποδράσεις κατά τα παιδικά του χρόνια. Το 1938, δύο χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στην Αθήνα με έργα που παρουσίαζαν ιδιαίτερη προσωπικότητα που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί Παπαντωνίου και Καπετανάκης. Θεατρικό κοστούμι του Γιάννη Τσαρούχη για τη Μαρία Κάλλας στη Μήδεια (Αθήνα 1958, Συλλογή Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος, Ναύπλιο). Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Στα χρόνια της Κατοχής, ίδρυσε μια ιδιωτική σχολή ζωγραφικής, όπου φοίτησαν για μικρό χρονικό διάστημα αρκετοί νέοι, που αργότερα έγιναν δόκιμοι ζωγράφοι[7], όπως ο Κοσμάς Ξενάκης, ο Μίνως Αργυράκης, ο Νίκος Γεωργιάδης, αλλά και η Ροζίτα Σώκου. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια. Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι όπου ένα χρόνο μετά, το 1951, εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο στη "Ρέτφρη Γκάλερυ", ενώ το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με την γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το 1958 πήρε μέρος στην Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου. Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ). Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα "Εθνικό" ("Βασιλικό"), "Κοτοπούλη", "Δημοτικό" Πειραιώς κ.ά. ειδικά πρόζας, καθώς και για το κλασσικό έργο "Ρωμαίος και Ιουλιέττα" που ανέβηκε το 1954 στον τότε Βασιλικό κήπο. Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζεται κυρίως η χαρά και το θαύμα της ζωής. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις μεγάλες παραδόσεις και να συλλάβει τις αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Οι πίνακές του περικλείουν αφομοιωμένα πολλά λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία, ιδιαίτερα του λιμένος του Πειραιά. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Παράλληλα όμως εργάσθηκε και ως σκηνογράφος τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα θέατρα με μεγάλη πάντα επιτυχία. Σ΄ αυτόν οφείλεται η καθιέρωση, σχεδόν σε όλες τις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου που γυρίστηκαν σε λαϊκά κέντρα, της παρουσίας του ναύτη είτε σε χορό είτε όχι, θεωρούμενη μάλιστα και απαραίτητη. Το 1977 ανέβασε ο ίδιος τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε δική του νεοελληνική απόδοση, με δική του διδασκαλία και σκηνογραφία.
Φιλμογραφία
Κυριακάτικο ξύπνημα (1954) [περαστικός]
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Ο Γιώργος Λόης είναι Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος.
Φιλμογραφία
Επικίνδυνη αποστολή (1961)
Δουλειές του ποδαριού (1962)
Οι κατατρεγμένοι (1962)
Η βαλίτσα με το πτώμα (1963)
Στοργή (1965)
Το τελευταίο δάκρυ (1965)
Ο γυρισμός του στρατιώτη (1966)
Αφροδίτη το κορίτσι που πόνεσε (1968)
Δεν έχω δρόμο να διαβώ (1968)
Τζέιν Έυρ (1968)
ΑΠΟ ΤΟ https://everyfad.com/
Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Μαρτίου 1950, σπούδασε οικονομικά στην Ελλάδα και κινηματογράφο στο American Film Institute στο Λος Άντζελες, όπου έζησε έξι χρόνια σκηνοθετώντας ντοκιμαντέρ, μικρού μήκους ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, ανάμεσα στις οποίες το «Ήταν Όλοι τους Παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλλερ που απέσπασε Βραβείο Σκηνοθεσίας, Παραγωγής, Α’ Ανδρικού και Α’ Γυναικείου Ρόλου. Πρώτη του κινηματογραφική δουλειά, το μεγάλου μήκους ντοκυμαντέρ «Μέγαρα» που συμμετείχε σε εννέα ευρωπαϊκά φεστιβάλ και απέσπασε το Βραβείο Καλλίτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών στο Φεστιβάλ Forum Βερολίνου. Η πρώτη του μεγάλου μήκους με ηθοποιούς «Ξαφνικός Έρωτας», είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία και τιμήθηκε με τα Κρατικά Βραβεία Παραγωγής, Φωτογραφίας και Α’ Γυναικείου Ρόλου. Ακολούθησε το «Άντε Γειά» με Κρατικά Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Α’ Ανδρικού, Α’ Γυναικείου και Β΄ Ανδρικού Ρόλου, και η «Πίσω Πόρτα», που τιμήθηκε με Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου και διαγωνίστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Τόκυο. Η τελευταία του ταινία «Ο Εχθρός Μου» (2013), συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Φεστιβάλ του Πεκίνου, στο BFI του Λονδίνου, στο Μόντρεαλ, Παρίσι, Νάσβιλ, Ντένβερ κά, αποσπώντας 2 πρώτα βραβεία, 1 δεύτερο και δύο Α’ Ανδρικού. Στα βραβεία της Ελλ. Ακαδημίας Κινημ/φου 2014 πήρε τα Βραβεία Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Μοντάζ. Παιδί, έστηνε παιδικές παραστάσεις. Έφηβος φωτογράφιζε ρεαλιστικά. Στα 21, μπήκε στο σινεμά και δεν ξαναβγήκε. Του αρέσει η αφήγηση, το παραμύθι, οι άνθρωποι. Και η μουσική που τα απογειώνει.
Φιλμογραφία (ως ηθοποιός)
Άσπρο-Μαύρο (1973) [Κώστας Καφετζόγλου]
Ταξείδι του Μέλιτος (1979)
Σουβλίστε τους! Έτσι θα πάρουμε το κουραδόκαστρο (1981)
Άρπα Colla (1982)
Λούφα και παραλλαγή (1984) [Μεξικανος]
Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται (1984) [Λιβανέζος]
Προστάτης Οικογένειας (1998)
Η Φούσκα (2002) [φωτογραφος]
Να μ' αγαπάς (2003)
Το σινεμά γυμνό (2010)
Λούδα και παραλλαγή (2011) [Μέλος κυβερνητικού συμβουλίου]
Ανοιχτά μικρόφωνα (2011)
Luton (2013) πατερας Τζίμη
Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών (2019) [αστυνομικος]
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ https://www.imdb.com/
ΑΠΟ ΤΟ https://www.faustculture.gr/
Χορεύτρια.
Φιλμογραφία
Το κάθαρμα (1963)
Απαγωγή (1964)
Κάθε καημός και δάκρυ (1964)
Διψασμένη γι' αγάπη (1965)
Στοργή (1965)
Το τελευταίο δάκρυ (1965)
Το φτωχόπαιδο (1965)
Το μυστικό μιας μητέρας (1966)
Γύρω μας γκρεμίστηκαν όλα (1970)
Φιλμογραφία
Γυμνοί στο δρόμο (1969)
Μαύρο κι άσπρο (1973)
Μάης (1976)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ https://www.facebook.com/mousikotheatroepitheorisi
Χορεύτρια και τραγουδίστρια.
Φιλμογραφία
Η Δούκισσα της Πλακεντίας και ο Λήσταρχος Μπιμπίσης (1955) [χορεύτρια]
Τσαρούχι πιστόλι παπιγιόν (1956)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ https://www.facebook.com/mousikotheatroepitheorisi
