Ο Κώστας Ντίνος (Κωνσταντίνος Καλουπτσής) γεννήθηκε το 1908 (ή το 1907) στο Μελένικο Βουλγαρίας. Πρόσφυγας, μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, το 1912, με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο Σιδηρόκαστρο Σερρών, όπου τέλειωσε το Γυμνάσιο και μαζί με τους φίλους του Γ. Ρώη και Γιώργο Γιολάση (επίσης αργότερα ηθοποιός και σύντροφός του) δημιούργησε ερασιτεχνικό θεατρικό θίασο. Αυτοδίδακτος ηθοποιός εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1930 εντάχθηκε στο «Λαϊκό Θέατρο» του Βασίλη Ρώτα. Στη συνέχεια, για ενάμιση χρόνο, συμμετείχε σε μεγάλη περιοδεία του θιάσου του Αιμίλιου Βεάκη και μετά στο Εθνικό Θέατρο, όπου γνώρισε και έγινε φίλος με τον Γιάννη Ρίτσο. Ακολούθησαν συνεργασίες του με τους θιάσους της Κυβέλης, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Σωτηρίας Ιατρίδου, του Ορέστη Μακρή κ.ά. και με της Κατερίνας Ανδρεάδη (1937-1940). Μέλος του ΣΕΗ έγινε στις 17/4/1935.
Ενταγμένος, στη δεκαετία του 1930, στο ΚΚΕ, του οποίου μέλος παρέμεινε μέχρι τέλους (στην ΚΟ Ηθοποιών), ο Κώστας Ντίνος με την κήρυξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου βρέθηκε στο μέτωπο. Επιστρέφοντας ξαναδούλεψε με το θίασο της Κατερίνας, μέχρι το 1942. Ενταγμένος στο ΕΑΜ Θεάτρου, την ίδια χρονιά εντάσσεται, μαζί με άλλους ΕΑΜίτες (Μ. Κατράκη, Ν. Χατζίσκο, Ε. Χατζηαργύρη, Σ. Νοταρά κ.ά.) στον πρώτο «Κρατικό Θίασο Θεσσαλονίκης» (πρόδρομο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος), θίασο με σημαντική ΕΑΜική δράση στα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης. Μετά την απελευθέρωση συνεργάστηκε με θιάσους ΕΑΜιτών ηθοποιών (λ.χ. «Νέοι Ηνωμένοι Καλλιτέχνες», θίασος Παΐζη - Σταρένου - Βανδή και πολλοί άλλοι). Οι τελευταίες θεατρικές εμφανίσεις του ήταν με το θίασο της Ελλης Λαμπέτη. Διωκόμενος για την αντιστασιακή δράση του, συνελήφθη, βασανίστηκε, κλείστηκε σε κρατητήριο από όπου δραπέτευσε, ενώ στα εμφυλιακά χρόνια έδρασε παράνομα σε χωριά της Κρήτης.
Με τη Μεταπολίτευση, ο Δήμος Θεσσαλονίκης τίμησε τον Κ. Ντίνο και τους άλλους επιζώντες ηθοποιούς του «Κρατικού Θιάσου Θεσσαλονίκης» με ειδικό μετάλλιο και το «κλειδί της πόλης».
Από το 1961 και μέχρι τη δικτατορία εκλεγόταν στο ΣΔ του ΣΕΗ και του Ταμείου Αλληλοβοήθειας (ΤΑΣΕΗ). Μετά τη συνταξιοδότησή του, στο ΤΑΣΕΗ εκλεγόταν μέχρι και το 2000. Είχε τιμηθεί με το μετάλλιο του ΚΚΕ, στα 80χρονα του Κόμματος, «για την προσφορά του στο ΚΚΕ και την Τέχνη». Είχε λάβει μετάλλια και τιμητικά διπλώματα των Κεντρικών της ΠΕΑΕΑ και του Παραρτήματος Περιστερίου, του Πολιτιστικού Ομίλου «Ορφέας» και του Συλλόγου «Εμμανουήλ Παππάς» Σερρών, του Δήμου Ζωγράφου κ.ά. Με την ομότεχνή του Ρίτσα Διαμαντή απέκτησε την κόρη του Μαρία.
Πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 2007 από πνευμονική εμβολή, στο νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμινγκ» και κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Περιστερίου.
Φιλμογραφία
Γυναίκες δίχως άντρες (1954)[Φίλιππος]
Ο δρόμος με τις ακακίες (1954)
Λύγκος ο λεβέντης (1959)
Δύο χιλιάδες ναύτες κι ένα κορίτσι (1960)
Σταχτοπούτα (1960)
Ο Μήτρος και ο Μητρούσης στην Αθήνα (1960)
Δουλειές του ποδαριού (1962)
Ο Γεροδήμος (1962)
Αμαρτωλά χέρια (1963)
Οι κατεργάρηδες (1963)
Κραυγή (1964)
Ορφανή στους πέντε δρόμους (1964)
Ο κράχτης (1964)Η δική σου μοίρα με σέρνει (1964)[Κώστας Σακκάς, δικηγόρος και φίλος Μιχάλη Βασιλειάδη]
Λολίτες της Αθήνας (1965)
Οι στιγματισμένοι (1966)
Αιχμάλωτοι του πεπρωμένου 1966
Αν μιλούσε το παρελθόν μου (1967)
Βίβα Ρένα (1967)
Κατηγορούμενη απολογήσου (1968)
Ανοιχτή επιστολή (1968)
Από που πάνε για τη χαβούζα (1978)
Πέτρινα χρόνια (1985)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου